Maar wat als je camera duizenden hele kleine lensjes bevat? Elk een eigen miniatuurcamera? Dan krijg je naast een 2-D foto een elektronische ‘diepte map’ waarbij de afstand door elke camera apart gemeten is, een soort super 3-D.
Wat men gedaan heeft is het volgende: de pixels van de chip verkleind tot 0.7 micron, enkele malen kleiner dan van pixels in een normale digitale camera. Deze pixels zijn gegroepeerd in arrays van 256 pixels elk en bovenop elke verzameling pixels wordt een minilensje geplaatst. Eigenlijk dus heel veel camera’s op een enkele chip.
Als je zo’n camera op iemands gezicht richt en je neemt een foto, dan wordt de afstand tot alle onderdelen van het gezicht apart gemeten. Potentieel bruikbaar voor velerlei technologie, zoals gezichtsherkenning, 3-D printen, 3-D objecten in virtuele werelden creëren, etc.
De technologie produceert waarschijnlijk foto’s waarbij vrijwel alles scherp is, dichtbij of veraf. Met software kun je dan probleemloos onscherpte toevoegen.
De Multi-lens camera zou er uiteindelijk uit komen te zien als een normale camera en zeer bruikbaar zijn in mini-objectieven, zoals nu te vinden zijn in onze telefoons: er is geen ingewikkeld focus systeem meer nodig en met (nu) zo’n 3,5 miljard (!) mobiele telefoons waarvan 85% een camera heeft…
(Bron: Stanford News Service)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten